ΑΝΤΙΔΙΩΞΗ

Μια αναρχική προσέγγιση στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και τον κουκουλονόμο.

Ο πλανήτης τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε τροχιά γενικευμένου πολέμου και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί ξανά χωρίζουν τη γη και τις σφαίρες επιρροής τους κι αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον νέο παγκόσμιο πόλεμο της εποχής μας. Οι σφαγές σε Ουκρανία, Παλαιστίνη, Λίβανο, Κουρδιστάν, ο εμφύλιος πόλεμος στο Σουδάν και η συνολικότερη έκκρυθμη κατάσταση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, συνθέτουν το σκηνικό της καθημερινότητας ενός πλανήτη ο οποίος έχει συνηθίσει το θάνατο και βαδίζει προς το παγκόσμιο σφαγείο. Αυτή την δυστοπία έρχονται να συμπληρώσουν οι σχεδόν καθημερινές εξαγγελείες των κρατών για νέα εξοπλιστικά, νέες “αμυντικές δαπάνες”,οι εξαγγελείες για πολεμική ετοιμότητα από κρατικούς αξιωματούχους και η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση των συνόρων. Εκτός αυτών βλέπουμε την παρουσία των νατοϊκών στρατών να εντείνεται, κυρίως στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και την ΕΕ να προετοιμάζει τον δικό της Ευρωστρατό μέσα από τις συνεχείς απαιτήσεις της για επανεξοπλισμό των κρατών-μελών της. Αυτή η μιλιταριστική παράκρουση ανά το παγκόσμιο ηχεί στα αυτία μας ως τα τύμπανα αυτού του πολέμου.

Μαζί με τη στρατιωτική σύγκρουση και την προετοιμασία των κρατών, έρχεται και η συνταγματική τους αναδιαμόρφωση, όπου οι φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες, δίνουν τη θέση τους σε νεοφιλελεύθερα αυταρχικά καθεστώτα (βλ. Μελόνι/Ορμπάν), ενδυναμώνοντας και θωρακίζοντας τον κρατικό μηχανισμό για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές κρίσεις και αντιφάσεις αλλά και να νομοθετήσει και να επιβάλει νεοφιλελεύθερα μέτρα. Φυσικά τα καθεστώτα αυτά δεν είναι η εξαίρεση αλλά το πρότυπο, αφού βλέπουμε να κινούνται στα πρότυπα αυτών των καθεστώτων και τα υπόλοιπα κράτη, χωρίς να εξαιρείται το κυπριακό.

Έτσι μέσα σε όλο το πολεμικό σκηνικό έρχεται να προστεθεί και ο ταξικός πόλεμος κράτους και κεφαλαίου επάνω στην εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους και αόρατους αυτού του κόσμου. Η συνεχιζόμενη προσπάθεια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, η ακρίβεια σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας του λαού και οι καθημερινές επιθέσεις στους μετανάστες είτε από το κράτος είτε από τους φασίστες και η απαναθρωποποιήση τους, η βίαιη καθημερινότητα στους δρόμους, στους χώρους εργασίας και στο σπίτι και μια πρωτόγνωρη τάση εξατομίκευσης και ωχαδερφισμού δείχνει την καθολική επιβολή του κράτους και κεφαλαίου επάνω στις ζωές μας και μια κοινωνία σε σύψη και παρακμή(.), σημάδια των καιρών που ζούμε.  

Σε αυτό το πλαίσιο, της πολεμικής προετοιμασίας των κρατών και της ολικής επίθεσης τους στην τάξη μας και σε όποια διεκδίκηση έχει μείνει όρθια από τους αγώνες των λαών, έρχονται να προστεθούν και τα νέα τρομοσχέδια για την καταστολή των διαδηλώσεων. Νομοσχέδια τα οποία έρχονται να διασφαλίσουν και να θωρακίσουν το κρατικό μονοπώλιο της βίας και να κανονικοποιήσουν τον έλεγχο και την προληπτική καταστολή. Νομοσχέδια που έρχονται να παραδώσουν στο κράτος και τους μηχανισμούς του το απόλυτο δικαίωμα του να σκέφτεσαι, να δρας και να οργανώνεσαι πολιτικά όπως και του να οργανώνεις και να ρυθμίζεις τις κοινωνικές σχέσεις. Νομοσχέδια τα οποία έχουν ως μοναδικό στόχο να καταστείλουν τον κόσμο του Αγώνα, της Αλληλεγγύης και των Αξιών.

Σε αυτή την επίθεση που αναγνωρίζουμε προς την τάξη μας έρχεται να αναγνωριστεί και η σημασία που δίνει το νομοσχέδιο ως προς την έννοια και την καταστολή της συνάθροισης στον “δημόσιο χώρο”. Αναγνωρίζουμε ξεκάθαρα ότι ένας κύριος πυλώνας της κοινωνικής σήψης που επιτυγχάνει το φιλελεύθερο κράτος βασίζεται στην ιδιωτικοποίηση – των ανθρώπων, των σχέσεων μεταξύ τους αλλά και των ίδιων των χώρων. Δεν είναι τυχαίο που το νομοσχέδιο έρχεται να ορίσει τα πλαίσια ύπαρξης και καταστολής μόνο στο βεληνεκές του δημόσιου χώρου. Ο δημόσιος χώρος ήταν ιστορικά το σημείο αναφοράς των κινημάτων αλλά και οποιασδήποτε οργάνωσης και αντεπίθεσης της τάξης μας απέναντι στους εξουσιαστές της, και βλέπουμε ότι τα φιλελεύθερα κράτη χρησιμοποιηούν κάθε ευκαιρία που έχουν για να τον περιορίσουν. Η τάξη που δεν έχει το κεφάλαιο και τη δυνατότητα να έχει πρόσβαση σε ιδιωτικούς χώρους, είναι η τάξη η οποία στοχεύεται τόσο από την επέλαση του φιλελευθερισμού, των developers και των γραφείων real estate, τόσο από νομοσχέδια όπως αυτό που καλούμαστε να διαχειριστούμε σήμερα. 

Συνοπτικά τι προβλέπει το νομοσχέδιο :
1. Να δηλώνεται οργανωτής ο οποίος προτίθεται να οργανώσει συγκέντρωση ή πορεία ενώ παράλληλα θα πρέπει να αποστέλλει 7 ημέρες πριν από την καθορισμένη ημερομηνία γραπτή ειδοποίηση στην Αρχή τοπικής διοίκησης και στην Αστυνομία.
2.  Όπου και όποτε κρίνει η Αστυνομία και ο υπεύθυνος υπηρεσίας μπορεί να διατάξει οποιοδήποτε πρόσωπο όπως αφαιρέσει ή απομακρύνει οποιοδήποτε αντικείμενο αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Ταυτοποίηση και σύλληψη προσώπου με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προβλέπει μέχρι 2 χρόνια φυλάκισης και πρόστιμο μέχρι και 3000 ευρώ. 
3. Όπου και όποτε κρίνει ο αρχηγός της αστυνομίας μπορεί να διατάξει και να διαλύσει μια συγκέντρωση ή πορεία που βρίσκεται σε εξέλιξη με μοναδικό κριτήριο την κρίση του ιδίου και του υπεύθυνου αξιωματικού. Πρόσωπα που δεν συμμορφώνονται με την απόφαση για διάλυσης της συγκέντρωσης μπορούν να κατηγορηθούν και να καταδικαστούν σε 2 χρόνια κάθειρξη και σε πρόστιμο μέχρι και 3000 ευρώ.
4. Μπορεί ο αρχηγός της Αστυνομίας να κυρήξει παράνομη οποιαδήποτε συγκέντρωση ή πορεία αν κρίνει ότι υπάρχει “εύλογη υποψία” ότι θα υπάρξει βία. Οι συμμετέχοντες σε παράνομη συγκέντρωση μπορούν να κατηγορηθουν και να καταδικαστούν όπως στο σημείο 3.

Μέσα σε όλο αυτό έρχεται σαν επιστέγασμα και η γελοία – παρ’όλα αυτά επικίνδυνη – δίωξη ανθρώπων για την εξύβριση αστυνομικών, γιατί χρησιμοποίησαν τις λέξεις “ΜΠΑΤΣΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ”.

Μπορούμε να σημειώσουμε πως το παραπάνω νομοσχέδιο, όπως και η παραπάνω δίωξη, συγκρούονται με τα συνταγματικά δικαιώματα μας ως πολίτες αυτής της χώρας, με τη χάρτα των ανθρώπινων διακαιωμάτων και με την συμμετοχική δημοκρατία. Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να υπερασπιστούμε το σύνταγμα ούτε τις παραχωρήσεις των εξουσιαστών αυτού του κόσμου, θα πούμε μονάχα πώς αυτά τα δικαιώματα και οι παραχωρήσεις που επικαλούνται σήμερα νομικοί, συνταγματολόγοι, βουλευτές κ.α, υπάρχουν γιατί οι λαοί τα κέρδισαν με το αίμα τους.

Δεν θα αναλύσουμε τα νομοσχέδια και το πόσο αυταρχικά, απολυταρχικά και παράλογα είναι, μπορούν να το κάνουν καλύτερα από εμάς και το έχουν ήδη κάνει, νομικοί και συνταγματολόγοι που εναντιώνονται σε αυτά τα τρομοσχέδια. Εμείς από την πλευρά μας θα έρθουμε να βάλουμε αυτά τα τρομοσχέδια στον κοινωνικό διάλογο παρουσιάζοντας την αληθινή τους φύση. Τα νομοσχέδια αυτά δεν είναι ξένα με το κράτος, αλλά η ίδια του η ουσία. Η αντισυνταγματικότητα των νομοσχεδιών που μπορούμε να επικαλεστούμε, αρχίζει και τελειώνει στα πλαίσια του κράτους και παραγκωνίζει την δομικότητα αυτού του φαινομένου.
Το αστικό κράτος βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με την κοινωνία από τα γενοφάσκια του. Όσο του παραχωρείται κοινωνικός χωροχρόνος τόσο θα τον κατακτά και θα τον αλλοτριώνει. Διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας και το μονοπώλιο της άσκησης της πολιτικής μέσα από τους κρατικούς θεσμούς και το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Γι’αυτό και τα νομοσχέδια αυτά έρχονται από την μία να διασφαλίσουν και να θωρακίσουν το μονοπώλιο της βίας μέσα από την αύξηση της εξουσίας των ΜΠΑΤΣΩΝ επάνω στην κοινωνία και τα μαχώμενα της κομμάτια και από την άλλη για να παραδώσουν στο κράτος, μέσω της γραφειοκρατίας, το απόλυτο δικαίωμα να μπορεί να ρυθμίσει και να απορρυθμίσει τις κοινωνικές σχέσεις και το πώς, ποιός, πότε και με ποιό τρόπο πολιτικοποιείται και δρα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Όσο η κριτική μας προς το κράτος περιορίζεται γύρω απο ζητήματα διακαιωμάτων, αστυνομικής βίας, κατάχρησης εξουσίας κ.α, παραβλέπουμε την ίδια την ουσία του κράτους και τον ρόλο του κρατικού μονοπωλίου της βίας. Ο ρόλος της βίας στην οργάνωση του κράτους δεν είναι ούτε συμπτωματικός, ούτε συμπληρωματικός, είναι συγκροτητικός. Γι’αυτό μπορούμε να δούμε το κράτος και το σύστημα να αυταρχικοποιείται είτε όποτε βιώνει κρίση είτε όποτε προετοιμάζεται για σύγκρουση γιατί και τα 2 μπορούν να αποτελέσουν καταλυτικούς παράγοντες για την ύπαρξη του. 

Εμείς από την πλευρά μας ως ο κόσμος του Αγώνα, της Αλληλεγγύης και των Αξιών δεν μπορούμε παρά να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε αυτό το νομοσχέδιο. Όχι σε ένα αόριστο μέλλον, αλλά στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ. Όχι με τους όρους, τα πλαίσια και τα εργαλεία των εχθρών μας, αλλά με αυτά της ίδιας της κοινωνίας. Μέσα από την Αυτοοργάνωση, την Αλληλεγγύη και τους Αγώνες. Κοινωνία χωρίς αυτά τα στοιχεία είναι μια κοινωνία υποδουλομένη και παραδομένη στους εχθρούς της, μια κοινωνία νεκρή. Τα κράτη και οι εξουσιαστές εδώ και χρόνια, κυρίως μετά την υποχώρηση των μαχητικών κινημάτων, οργανώνονται και επιτείθενται με κάθε τρόπο και μέσο στο λαό και στις τελευταίες του αντιστάσεις. Εμάς χρέος μας είναι να ανασυντάξουμε τις κινηματικές μας δυνάμεις, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, να ακυρώσουμε τους νόμους στην πράξη και κυρίως να σταθούμε με σθένος απέναντι στη λεηλασία των ζωών μας, της φύσης και της κοινωνίας, να μπούμε οδόφραγμα στην βαρβαρότητα που μας περιμένει. 

Ο ταξικός πόλεμος έχει ξεκινήσει προ πολλού και όσο παραμένουμε αδρανείς και φοβισμένοι τόσο το σώμα του λαού και της τάξης μας θα αιμορραγεί και θα παραδίδει νεκρούς, είτε στους ιμπεριαλιστικούς/γενοκτονικούς πολέμους, είτε στα εργασιακά κάτεργα και στα αιματοβαμμένα σύνορα, είτε στην κατασταλτική μανία του κράτους και στα οπλισμένα χέρια της πατριαρχίας. Για όλους τους λόγους του κόσμου πρέπει ως κίνημα να διασφαλίσουμε με κάθε μέσο την ελευθερία του λαού μας να μάχεται και να διαδηλώνει με όποιο τρόπο επιλέξει. Με λίγα λόγια, είτε με κουκκούλες είτε χωρίς, θα μας βρίσκετε μπροστά σας.

Οι ΑΓΩΝΕΣ ποτέ δεν ήταν ούτε νόμιμοι, ούτε παράνομοι.

Οι ΑΓΩΝΕΣ ήταν είναι και θα είναι ΔΙΚΑΙΟΙ

Καμία Μόνη / Κανένα Μόνο / Κανένας Μόνος / Απέναντι στο Κράτος

• Πρωτοβουλία υπεράσπισης διωκόμενων “Αντιδίωξη”
• antidioxi@espiv.net / antidioxi.blackblogs.org